«این عنوان برگرفته از اصطلاحی متعارف در سینما و معماری است که به کمک آن فضاهای داخلی از فضاهای خارجی جدا می‌شود. اما می‌توان این مفهوم را به موقعیت مشخصی که در ارتباط درونی‌تر با یک فرد یا موقعیت اجتماعی بروز می‌کند، تعمیم داد. [...] آن‌چه که ممکن است به عنوان محدودیت‌های عمومی تلقی شود، اغلب به درون‌ریزی‌های شخصی یا انزوایی گسترده ختم می‌شود که افراد را به درون محدوده شخصی خودشان سوق می‌دهد؛ به اندرون خانه‌هایشان یا حتی محلی که در آن کار می‌کنند. چنین شرایطی، مرزهای نامطمئنی را بین هر «فرد» و «دیگران» ی قرار می‌دهد که پیوسته زندگی مادی و معنوی خود را بازتعریف می‌کنند تا به نوعی دگرگونی شخصی، اجتماعی و ماهوی برسند...» 

• چهارشنبه در مجلس درس دکتر شیری، حکایتی از دفتر ششم مثنوی نقل و مورد بحث قرار گرفت. داستانی در باب عاشقی که شاه مات معشوقش بود و بالاخره گشایشی در صبرش حاصل شد و معشوق به او وعده دیدار در نیمه شبی را داد . عاشق به شکرانه این وعده وصال، قربانی کرد و نیازمندان را طعام داد (به قول دکتر کار خیری در جهان جاری کرد) و در شب موعود در حجره اش به انتظار نشست. اما جالب اینجاست که عاشق (یعنی سمبل بی قراری و بی خوابی)، خوابش برد و معشوق وقتی به مکان دیدار آمد او را خفته یافت. اندکی از آستین او را پاره کرد و چند گردو در جیبش گذاشت و برفت.  ........

• این حکایت جالب رااگر خواستید میتونید "اینجا"  بخونید و لذت ببرید و ببینید مولانا در ادامه چه استنباط هایی را از منظر معشوق و ذات و کنه عشق بیان می دارد.

• امروز در حین اینکه داشتم این حکایت مثنوی را می خوندم و بحث ها و حرفهای سر کلاس را به خاطر می آوردم و مرور می کردم، دلم یا بهتر بگم جریان سیال ذهنم، دوباره یه جورایی به خواجه شیراز پل زد و بعد از مدت ها این غزل خواجه تو ذهنم جاری شد. این قدر که از صبح تا الآن همش تو ذهنمه و منو واداشت تا این چند خط را برای دلم اینجا ، به نقل از سیال ذهنم بنویسم. واقعا این غزل به نظر من یکی از بی نظیرترین کارهای خواجه هست. از معدود غزلیاتی هم هست که حافظ در بیتی غیر از بیت آخر، اسم خودش را نقل کرده است.

%3Mvs/=Oهرچی بیشتر شاه بیتهای این غزل را بو میکشم و مزه مزه میکنم،درست مثل خمیری که به تنور داغ میچسبه تا پخته بشه و به محصول تبدیل بشه، خیلی به حال و هوای شناور این روزهای من می چسبه و بهم تلنگر میزنه و راه گشایی می کنه. تا او چه خواهد و ما بندگان او تا چه قدر در مسیر صلاح گام برداریم. شاه بیت هایی که نیاز به هیچ گونه تفسیر و توضیح نداره و خود ترکیب واژگان در غالب غزل، به بهترین نحو بیانگر عمق زیبایی و معنی وجودی مطلب هستش.

در  نظــر بازی  ما   بی خبران   حیراننـد     مـن چنینـم که نمودم  دگــر ایشان داننـد

عاقلان  نــقطه   پــرگار   وجودند   ولـی       عشـق داند  که در این دایــره سرگرداننـد

مفلسانیم  و  هوای  می و مطرب داریم       آه  اگـر خرقه پشمین  به  گـرو  نستاننـد

وصل خورشید به شب پره عمی نرسید      که  در  آن  آینه  صاحب نظــران  حیراننـد

لاف عشق و گله از یار  زهی لاف دروغ      عشقبازان  چنیـن  مستـحق   هجـراننــد

مگـرم  چشـم  سیاه  تـــو  بیاموزد  کار      ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند

زاهد ار رندی حافظ  نکند فهم  چه شد      دیـو  بگریزد  از آن قـوم  که  قـرآن  خواننـد

گـر شوند آگه  از اندیشه ما   مُغبَچگان      بعد از این  خرقه صوفی  به گـرو  نستاننـد